Operativni sistem U računarstvu, operativni sistem (OS) je kompleksan programski sistem koji kontroliše i upravlja uređajima i računarskim komponentama i obavljanje osnovne sistemske radnje. Operativni sistem objedinjuje u jedinstvenu funkcionalnu celinu hardver (delove računara) i softver ( programe na računaru). Osnovne funkcije OS su: 1) upravljanje perifernim jedinicama, 2) upravljanje memorijom, 3) upravljanje procesorom kompjuterskog sistema, 4) upravljanje podacima i programima, 5) kontrola funkcije (uključujući i otkrivanje i otklanjanje grešaka).
Operativni sistemi mogu se podeliti na osnovu: 1. broja programa koji mogu istovremeno da budu u memoriji, 2. broja korisnika koji mogu istovremeno da koriste računar, 3. načina zadavanja komandi i 4. prenosivosti na različite arhitekture.
1. Na osnovu broja programa koji mogu biti istovremeno u memoriji operativni sistemi se dele na : 1. monoprogramske - monoprocesne (jednoprocesne) 2. multiprogramske - multiprocesne (višeprocesne) Monoprogramski operativni sistemi omogućavaju da računar u memoriji drži i izvršava samo jedan program. Primer monoprogramskog operativnog sistema je MS DOS. Multiprogramski operativni sistemi onogućavaju da se u sentralnoj memoriji računara nalazi više programa istovremeno, od gojih se samo jedan izvršava u jednom trenutku. Vreme i redosled izvršavanja programa određuje operativni siste.
2. Na osnovu broja korisnika koji istovremeno koriste računar operativni sistemi se dele na: 1. jednokorisničke (singleuser) 2. višekorisnički (multiuser) Jednokorisnički operativni sistem se naziva i desktop operativni sistem budući da je namenjen za rad jednog korisnika (na 1 PC-u) i optimizaciju rada korisničkih aplikacija u takvom jednokorisničkom okruženju. Primer monoprogramskog operativnog sistema je MS DOS. Višekorisnički operativni sistemi - mrežni operativni sistemi se često nazivaju i serverski OS, budući da se instaliraju na server mašinama u klijent server arhitekturi, omogućavajući korisnicima i njihovim aplikacijama pristup svim resursima povezanim u mrežu. Primeri višekorisničkih operativnih sistema su: Novell Net Ware, Windows NT ( Now Technology), Windows 2000, Linux.
Sa stanovišta prenosivosti na različite arhitekture računara operativni sistemi mogu biti: 1. prenosivi operativni sistemi i 2. neprenosivi (vlasnički) operativni sistemi. Prenosivi operativni sistemi, kako im i ime kaže, mogu da se koriste sa malim izmenama na različitim arhitekturama računara. Neprenosivi OS su projektovani tako da mogu da rade samo na određenom modelu računara.
Sa stanovišta načina zadavanja komandi, operativnom sistemu, postoje: operativni sistemi komandnog tipa - posle uključenja računara na ekranu se dobija određen znak koji se naziva prompt. Ovim znakom OS obaveštava korisnika da je spreman da primi komandu. Komanda se zadaje ukucavanjem teksta a pritisko nam taster enter na tastaturi naredba se prihvata i započinje njeno izvršenje. Dok se naredba izvršava promt se ne vidi na ekranu, a kada se naredba izvrši na ekranu se prikažu dobijeni rezultati i nakon toga promt, čime računar obaveštava korisnika da je spreman za prihvatanje nove komande. Najpoznatiji OS ovog ipa jesu DOS, UNIX i njemu sličan LINUX. grafički operativni sistemi - najčešći način zadavanja komandi je pokazivanjem na nju. Pri tome, komanda može da ima oblik sličice ili teksta koji se nalazi u nekom spisku. Tipičan operativni sistem ovog tipa je Windows, dok na primer Apple ima sopstveni gravički OS, Leopard, Tiger...
VIRTUELNA memorija Programi i podaci sa kojima programi rade moraju biti u centralnoj memoriji računara. Kod prvih računara, ako programi i podaci nisu mogli da stanu u centralnu memoriju računara, program nije mogao da radi.. Virtuela memorija je tehnika koju operativni sistem koristi da upravlja lokacijama segmentiranog programa. Prilikom instalacije, operativni sistem rezerviše deo hard diska za smeštanje segmenata programa i podataka (virtuelna memorija). Ona može biti fiksna (tačno određena vrednost kapaciteta memorije) ili dinamička (operativni sistem menja veličinu virtuelne memorije shodno svojim potrebama).
KEŠ memorija KEŠ (cache) memorija je vrlo brza memorija koja se nalazi u samom procesoru (interni keš) ili uz njega na matičnoj ploči (eksterni keš). Ova memorija ima višestruko brže vreme pristupa od obične memorije. Zbog toga se u njoj drže podaci koji se često koriste. Prilikom prvog zahteva za podacima oni se kopiraju iz RAM memorije u keš memoriju. Kada su sledeći put potrebni isti podaci procesor ih prvo potraži u ovoj memoriji. Ako su podaci tu procesor im pristupa mnogo brže, a ako nisu moraju da se ponovo preuzmu iz RAM memorije. Veličina interne keš memorije je danas obično 512MB ili 1GB. BAFERI BAFERI (buffers) su delovi RAM memorije koje neki programi alociraju (rezervišu) za svoje potrebe. Jedna od čestih primena je prilikom ulaza i izlaza podataka. Ako računar ne može dovoljno brzo da obrađuje podatke koji mu pristižu on ih trenutno deponuje u bafer, dok ne stignu na obradu da se ne bi prekidao proces unošenja. Slično, ako štampač ne može da dovoljno brzo odštampa podatke on ih šalje u bafer (spooler) gde čekaju u red za štampu.