Pravilnik o metodama kontrole rezidua u životinjama i proizvodima životinjskog porijekla

Транскрипт

1 Na osnovu člana 91 stav 4 Zakona o veterinarstvu ("Službeni list CG", broj 30/12) Ministarstvo poljoprivrede i ruralnog razvoja, donijelo je Pravilnik o metodama kontrole rezidua u životinjama i proizvodima životinjskog porijekla* Pravilnik je objavljen u "Službenom listu CG", br. 45/2014 od godine, a stupio je na snagu * U ovaj pravilnik prenesena je Odluka Komisije 2002/657 od 14 avgusta o implementaciji Direktive Savjeta 96/23/EC za vršenje analitičkih metoda i tumačenja rezultata Član 1 Ovim pravilnikom propisuju se metode kontrole rezidua u životinjama i proizvodima životinjskog porijekla. Član 2 Izrazi upotrijebljeni u ovom pravilniku imaju sljedeća značenja: 1) tačnost je stepen podudarnosti između rezultata ispitivanja i prihvaćene referentne vrijednost, koja se određuje utvrđivanjem istinitosti i preciznosti; 2) alfa (α) greška je vjerovatnoća da je ispitani uzorak stvarno negativan, iako su dobijeni pozitivni rezultati (lažno pozitivni rezultat); 3) analit je supstanca koju treba dokazati, identifikovati i/ili kvantifikovati i njeni derivati koji se stvore tokom analize; 4) beta (β) greška je vjerovatnoća da je ispitani uzorak stvarno pozitivan, iako su dobijeni negativni mjerni rezultati (lažno negativni rezultat); 5) mjerno odstupanje (Bias) je razlika između očekivanog rezultata ispitivanja i prihvaćene referentne vrijednosti; 6) kalibracioni standard je količina supstance koja vezuje vrijednost sa referentnom bazom; 7) sertifikovani referentni materijal (CRM) je materijal u kojem je utvrđen određeni sadržaj analita; 8) ko-hromatografija je postupak u kojem se ekstrakt uzorka prije hromatografisanja, dijeli na dva dijela, od kojih se jedan dio podvrgava hromatografiji kao takav, a drugi dio se miješa sa standardom analita koji se ispituje i na isti način podvrgava hromatografiji, a količina dodanog standardnog analita mora biti približna procijenjenoj količini analita u ekstraktu, radi poboljšanja identifikacije analita pri upotrebi hromatografske metode, pogotovo kada nije dostupan odgovarajući interni standard; 9) uporedno ispitivanje je analiziranje istog uzorka istom metodom kako bi se provjerile performansne karakteristike metode uključujući ispitivanje slučajne mjerne greške i mjerno odstupanje laboratorija;

2 10) potvrdna metoda je metoda kojom se dobijaju potpuni ili dodatni podaci na osnovu kojih je određenu supstancu moguće jasno identifikovati i po potrebi kvantifikovati na nivou značajnosti; 11) granična koncentracija analita (CCα) je granica na kojoj i iznad koje se može zaključiti, uz vjerovatnoću α greške da je uzorak pozitivan; 12) sposobnost dokazivanja (CCβ) je najmanji sadržaj supstance koji je moguće dokazati metodom, identifikovati i/ili kvantifikovati u uzorku, uz vjerovatnoću β greške, a slučaju supstance za koju nije utvrđena dozvoljena količina, sposobnost dokazivanja je najniža koncentracija koja se može dokazati sa statističkom sigurnošću od 1 - β u kontaminiranom uzorku, a u slučaju supstance za koje je utvrđena dozvoljena količina, sposobnost dokazivanja je koncentracija koja se može dokazati, sa statističkom sigurnošću od 1 - β, uz ustanovljenu dozvoljenu koncentraciju; 13) obogaćeni uzorak je uzorak kojem je dodata poznata količina analita koji treba dokazati; 14) meďulaboratorijsko ispitivanje je organizovanje, vršenje i ocjena ispitivanja identičnog uzorka u dvije ili više laboratorija prema unaprijed određenim uslovima, kako bi se provjerili uslovi vršenja ispitivanja, kao uporedno ispitivanje ili ispitivanje osposobljenosti; 15) interni standard (IS) je supstanca koja nije sadržana u uzorku, čija su fizičkohemijska svojstva što je moguće sličnija svojstvima analita kojeg treba identifikovati i koji se dodaje svakom uzorku i svakom kalibracionom standardu; 16) laboratorijski uzorak je uzorak koji je pripremljen za slanje u laboratoriju u svrhu pregleda ili analiziranja; 17) nivo značaja je koncentracija supstance ili analita u uzorku koja je u skladu sa važećim propisima; 18) minimalno potrebna granica efektivnosti (MRPL) je najmanji sadržaj analita u uzorku koji se mora dokazati i potvrditi i služi za usklađivanje efektivnosti analitičkih metoda za one supstance za koje dozvoljena granica nije ustanovljena (tj. ne smiju biti prisutne); 19) efektivnost je funkcionalni kvalitet koji se može pripisati analitičkoj metodi, a to mogu biti: specifičnost, tačnost, istinitost, preciznost, ponovljivost, obnovljivost, iskorištenje (engl. recovery), sposobnost dokazivanja i robusnost; 20) kriterijum efektivnosti su zahtjevi u pogledu efektivnosti prema kojima se može ocijeniti da analitička metoda odgovara svrsi i da daje pouzdane rezultate; 21) dozvoljeni nivo predstavlja maksimalni propisani nivo rezidua, maksimalni nivo ili drugi maksimum tolerancije za supstance; 22) preciznost je stepen podudarnosti između rezultata nezavisnih ispitivanja dobijenih po unaprijed određenim propisanim uslovima, obično se izražava kao nepreciznost i računa kao standardna devijacija rezultata ispitivanja, jer što je manja preciznost, veća je standardna devijacija; 23) ispitivanje osposobljenosti je analiziranje istog uzorka, pri čemu laboratorije mogu primijeniti metode po sopstvenom izboru, uz uslov da se te metode primijene pod uobičajenim uslovima. Ispitivanje se mora vršiti u skladu sa smjernicama ISO/IEC 43-1 i 43-2 i može služiti za ocjenu ponovljivosti metoda; 24) kvalitativna metoda je analitička metoda kojom se supstanca identifikuje na bazi svojih hemijskih, bioloških i fizičkih svojstava; 25) kvantitativna metoda je analitička metoda kojom se određuje količina ili maseni sadržaj neke supstance tako da se može izraziti kao brojčana vrijednost u odgovarajućim jedinicama;

3 26) slijepa proba sa reagensom podrazumijeva primjenu cjelokupnog analitičkog postupka bez ispitnog dijela uzorka ili uz jednaku količinu odgovarajućeg rastvarača umjesto uzorka; 27) iskorišćenje (engl. recovery) je procenat stvarne koncentracije supstance izdvojene tokom analitičkog postupka, a određuje se tokom vrednovanja (validacija) metode, ako sertifikovani referentni materijal nije dostupan; 28) referentni materijal je materijal čija su jedno ili više svojstava potvrđena vrednovanom metodom, tako da se može koristiti za kalibraciju instrumenta ili potvrdu mjerne metode. 29) ponovljivost je preciznost u uslovima ponovljivosti; 30) uslovi ponovljivosti su uslovi pod kojima isti analitičar, koristeći istu opremu u istoj laboratoriji, dobije nezavisne rezultate ispitivanja primjenjujući istu metodu na istim ispitivanim uzorcima; 31) obnovljivost je preciznost pod uslovima obnovljivosti; 32) uslovi obnovljivosti su uslovi pod kojima različiti analitičari, u različitim laboratorijama koristeći različitu opremu, dobiju rezultate ispitivanja primjenjujući istu metodu na istovjetnim ispitivanim uzorcima; 33) robusnost je podložnost analitičke metode na promjene uslova ispitivanja u odnosu na različitost vrste uzoraka, analita, uslove skladištenja, uslove sredine i/ili uslove pripreme uzoraka pod kojima se metoda može primjenjivati onakva kakva jeste ili uz utvrđene manje izmjene, a potrebno je uzeti u obzir sve uslove ispitivanja koji bi u praksi mogli biti podložni promjenama, a mogu uticati na rezultat analize (npr. stabilnost reagensa, sastav uzorka, ph, temperatura); 34) slijepa proba sa uzorkom je primjena cijelog analitičkog postupka na dijelu uzorka za analizu koji je uzet iz uzorka u kojem nema analita; 35) orijentaciona metoda (engl. screening) je metoda koja se primjenjuje u cilju dokazivanja prisutnosti neke supstance ili vrste supstance na nivou značaja, ove metode odlikuje sposobnost brze obrade velikog broja uzoraka i koriste se za analiziranje velikog broja uzoraka u cilju otkrivanja mogućih pozitivnih rezultata, a posebno su dizajnirane da izbjegnu davanje lažno negativnih rezultata; 36) ispitivanje unutar jedne laboratorije (unutrašnje vrednovanje-validacija) je analitičko ispitivanje u kojem jedna laboratorija, u različitim uslovima i u opravdano dugim vremenskim intervalima, primjenjuje jednu metodu za analiziranje istih ili različitih ispitnih uzoraka; 37) specifičnost je svojstvo metode da se razlikuje analit koji se određuje od drugih supstanci, ova karakteristika zavisi prije svega od opisane tehnike mjerenja, ali može varirati zavisno od vrste smjese ili matriksa; 38) standardni dodatak je postupak pri kojem se uzorak za ispitivanje dijeli na dva (ili više) ispitnih manjih uzoraka za analizu, jedan uzorak se analizira kao takav, a drugom se prije analize dodaje poznata količina standardnog analita, količina standardnog analita koja se dodaje mora biti od dva do pet puta veća od procijenjene količine analita u uzorku, cilj postupka je odrediti sadržaj analita u uzorku, uzimajući u obzir iskorišćenje (engl. recovery) analitičkog postupka; 39) standardni analit je analit poznatog i sertifikovanog sadržaja i čistoće koji se u analizi koristi kao referentni; 40) supstanca je materija posebnog ili određenog hemijskog sastava i njeni metaboliti; 41) poduzorak je količina materijala uzeta iz uzorka na kojem se vrši testiranje; 42) uzorak za ispitivanje je uzorak pripremljen iz laboratorijskog uzorka od kojeg će se uzimati poduzorci za analizu;

4 43) istinitost je stepen podudarnosti između srednje vrijednosti veće serije rezultata i prihvaćene referentne vrijednosti, a obično se izražava mjernim odstupanjem (bias). 44) jedinice su jedinice koje su opisane u ISO/IEC ) vrednovanje metode (validacija) je potvrđivanje metode ispitivanjem i obezbjeđivanjem stvarnih dokaza da su ispunjeni posebni zahtjevi u pogledu specifične primjene. 46) obnovljivost unutar laboratorije je preciznost dobijena u istoj laboratoriji pod propisanim (unaprijed određenim) uslovima (npr. metoda, materijal koji se ispituje, analitičari, okolina) u opravdano dužim vremenskim razmacima. Član 3 Uzorci za kontrolu rezidua u životinjama i proizvodima životinjskog porijekla ispituju se: - prema instrukcijama za ispitivanje u skladu sa MEST ISO 78-2:2011; - prema kriterijumima efektivnosti i drugim zahtjevima za analitičke metode date u Prilogu 1 koji je sastavni dio ovog pravilnika; Član 4 Minimalno potrebna granica efektivnosti (MRPL) za analitičke metode za dokazivanje: hloramfenikola, metabolita nitrofurana, medroksiprogesterona i malahit zelenog data je u Prilogu 2 koji je sastavni dio ovog pravilnika. Član 5 Kvalitet rezultata ispitivanja uzoraka vrši se praćenjem ispitivanja i/ili rezultata kalibracije u skladu sa tačkom 5.9 MEST EN ISO/IEC 17025:2011. Član 6 Rezultat analize je pozitivan ako je veći od granične količine analita po potvrdnoj metodi. Ako je za neku supstancu utvrđena dozvoljena količina analita, granična količina je količina iznad koje je moguće, sa statističkom sigurnošću od 1-α, utvrditi da je dozvoljena količina premašena. Ako za neku supstancu nije utvrđena dozvoljena količina analita, granična količina je najmanji nivo koncentracije koji se može dokazati ispitivanjem sa sigurnošću od 1 - α. Za supstance date u Prilogu 3 koji je sastavni dio ovog pravilnika, koje imaju anabolički efekat, nedozvoljene supstance i supstance za koje se ne može odrediti maksimalno dozvoljena količina, a greška može biti 1% ili niža, a za ostale supstance 5% ili niža. Član 7 Ovaj pravilnik stupa na snagu osmog dana od dana objavljivanja u "Službenom listu Crne Gore". Broj: /14-4 Podgorica, 15. oktobra godine Ministar, Prof. dr Petar Ivanović, s.r.

5 KRITERIJUMI EFEKTIVNOSTI I DRUGI ZAHTIJEVI ZA ANALITIČKE METODE PRILOG 1 Analitičke metode ili kombinacija metoda koje se razl kuju od metoda datih u ovom prilogu mogu se koristiti kao or jentacione ili potvrdne metode ako se dokaţe da ispunjavaju zahtjeve utvrđene ovim praviln kom OPŠTI ZAHTJEVI Rukovanje uzorcima Uzorci za kontrolu rezidua se obrađuju i sa njima treba da se postupa na način koji pruţa najveću mogućnost dokazivanja supstance i spriječava mogućnost slučajne kontaminacije ili gubitka analita Izvodjenje ispitivanja Iskorisćenje Tokom analize uzoraka iskorišćenje se određuje za svaku seriju uzoraka, ako je iskorišćenje u okviru granica, tada se koristi stalni faktor korekcije u suprotnim, koristi se faktor iskorišćenja koji je dobijen za određenu seriju uzoraka, osim ako se ne primjenjuje specifični faktor iskorišćenja analita u uzorku, pri čemu se za kvantitativno određivanje analita u uzorku primjenjuje postupak standardnog dodatka u skladu sa tačkom 2.5 ovog priloga ili interni standard Specifičnost Izbor analitičke metode za ispitivanje treba da bude takav da se u eksperimentalnim uslovima razl kuju analiti od drugih supstanci, a za šta mora da postoji procjena te mogućnosti. Prilikom primjene analitičke metode treba da se izbjegavaju sve predvidljive smetnje (npr. homologi, analogi, metabolički proizvodi rezidua), a naročito vaţno je ispitati smetnje koje mogu uzrokovati sastojci matr ksa. 1.2.ORIJENTACIONE (engl. SCREENING) METODE Or jentacione (screening) metode mogu se koristiti ako se moţe dokazati dokumentovano i sljed jivo da su validovane i da im je procenat laţno usaglašenih rezultata manji od 5% (ß greška) na nivou značaja, a u slučaju sumnje na rezultat ispitivanja, taj rezultat mora se dokazati potvrdnom metodom POTVRDNE METODE ZA REZIDUE I KONTAMINANTE ORGANSKOG PORIJEKLA Potvrdne metode za rezidue i kontaminante organskog porijekla obezbjeđuju informacije o hem jskoj strukturi analita. Metode koje se zasnivaju isključivo na hromatografskoj analizi, bez primjene spektrometrijskog dokazivanja, nijesu same po sebi odgovarajuće za primjenu kao potvrdne metode, a ukoliko jednoj tehnici nedostaje specifičnost, potrebna specifičnost se postiţe analitičkim postupcima koji se sastoje od odgovarajućih kombinacija postupaka prečišćavanja, hromatografskog razdvajanja ili razdvajanja i spektrometrije. Potvrdne metode, koje se koriste za ispitivanje rezidua ili kontaminanata organskog porijekla date su u Tabeli 1 ovog priloga. TABELA 1 Potvrdne metode za ispitivanje rezidua ili kontaminanata organskog porijekla Instrumentalne tehnike Supstance LC ili GC sa masenom Grupe A i B Samo posl je on-line ili off-line hromatografskog razdvajanja spekrometrijom Samo ako se koriste tehnike skeniranja ili najmanje 3 (grupa B) ili 4 (grupa A) identifikacione tačke za tehnike koje ne evidentiraju cjelokupni spektar masa LC ili GC sa IR spetrometr jom Grupe A i B Specifični zahtjevi za apsorpc ju u IR spektometriji LC skeniranje DAD Grupa B Specifični zahtjevi za apsorpc ju u UV spektrometriji LC fluorescenc ja Grupa B Samo za molekule sa prirodnom fluoroscenc jom i molekule koji fluoresciraju nakon transformacije ili derivatizacije 2-D TLC-skeniranje UV/VIS Grupa B Dvodimenzionalni HPTLC i ko-hromatografija su obavezni GC Detekc ja zahvatom elektrona Grupa B Samo ako se koriste dvije kolone različitog polariteta LC imunogram Grupa B Samo ako su korišćena najmanje 2 različita hromatografska sistema ili drugi nezavisni metod LC-UV/VIS (jedna talasna duzina) Grupa B Samo ako su korišćena najmanje 2 različita hromatografska sistema ili drugi nezavisni metod Opsti kriterijum efektivnosti i zahtjevi Potvrdne metode moraju osigurati podatke o hemijskoj strukturi analita. Ako više jedinjenja daje isti rezultat, metoda ne moţe praviti razliku između tih jedinjenja. Ako se u metodi primjenjuje odgovarajući interni standard, on se dodaje poduzorku za analizu na početku postupka ekstrakcije. Zavisno od raspoloţivosti, upotrebljavaju se ili stabilni oblici analita obi jeţeni izotopom, koji su podesni za dokazivanje masenom spektrometrijom ili jedinjenja koji su po svojoj strukturi slična analitu. Ako se ne moţe upotrijebiti odgovarajući interni standard, identif kac ja analita potvrđuje se ko-hromatograf jom, a u tom slučaju dob ja se samo jedan pik, pri čemu visina ili površina p ka odgovara količini dodanog analita. Za gasnu hromatografiju (GC) ili tečnu hromatografiju (LC), širina pika na polovini visine mora biti između % raspona izvorne širine p ka, a retenciona vremena moraju biti jednaka uz toleranciju od 5%.

6 Za metode tankoslojne hromatografije (TLC) povećava se samo mrlja za koju se pretpostavlja da je analit, stim da se ne smije pojaviti nova mr ja i izgled se ne smije promijeniti. Referentni ili obogaćeni materijal koji sadrţi poznate količine analita na ili u blizini dozvoljene količine ili granične količine (pozitivni kontrolni uzorak) kao i negativni kontrolni materijali i slijepe probe sa reagensom, treba da budu podvrgnuti c jelom postupku istovremeno sa svakom serijom analiziranih uzoraka za ispitivanje. Redosljed analiza ekstrakta korišćenjem analitičkog instrumenta je: slijepa proba sa reagensom, negativni kontrolni uzorak, uzorak ili uzorci koji se potvrđuju, negativni kontrolni uzorak i na kraju pozitivni kontrolni uzorak, a svaka izmjena redosljeda treba da se opravda Dodatni kriter jumi efektivnosti i drugi zahtjevi za kvantitativne metode analize Istinitost kvantitativnih metoda U slučaju ponovljenih analiza sertifikovanog referentnog materijala, odstupanje prosječnog masenog udjela koji je eksperimentalno određen i korigovan iskorišćenjem od potvrđene vrijednosti predstav ja istinitost kvantativnih metoda datih u tabeli 2 ovog priloga. Tabela 2 Minimalna istinitost kvantitavnih metoda Masena koncentracija okvir <1 µg/kg -50 % do +20 % >1 µg/kg to 10 µg/kg -30 % do +10 % >10 µg/kg -20 % do +10 % Ako sertifikovani referentni materijali (CRM) nijesu dostupni, istinitost mjerenja se moţe ocijeniti analizom slijepih uzoraka u koje je dodata poznata količina analita. Podaci korigovani prosječnim iskorišćenjem prihvatljivi su samo ako su u granicama navedenim u rasponu u tabeli 2 ovog priloga Preciznost kvantitativnih metoda Međulaboratorijski koefic jent varijac je (CV) za ponav jane analize referentnog ili obogaćenog materijala, u uslovima obnovljivosti, ne smije biti veći od nivoa izračunatog Horwitz-ovom jednačinom. Horwitz-ova jednačina glasi: CV = 2 (1-0,5 log C) gdje je C maseni sadrzaj izraţen kao potencija (eksponent) sa bazom 10 (npr. 1 mg/g=10-3 ), u skaldu sa tabelom 3 ovog priloga. TABELA 3 Obnovljivost koeficijenta varijacije za kvantitativne metode Maseni udio Obnov jivost CV(koefic jenta varijacije) (%) 1 µg/kg (*) 10 µg/kg (*) 100 µg/kg µg/kg (1mg/kg) 16 (*) Za maseni udio manji od 100 µg/kg, primjena Horowitz-eve jednačine daje neprihvatljivo visoke rezultate. Zbog toga CV za koncentracije nize od 100 µg/kg, mora biti što je moguće niţi. Za analize izvedene pod uslovima ponovljivosti, unutarlaboratorijski CV obično bi trebalo da iznosi između jedne polovine i dvije trećine vrijednosti datih u tabeli 3 ovog priloga. Za analize izvedene pod unutarlaboratorijskim uslovima obnovljivosti unutarlaboratorijski CV ne smije biti veći od CV obnovljivosti. U slučaju supstaci za koje je utvrđena dozvoljena količina, metoda mora postići unutarlaboratorijsku obnovljivost koja n je veća od odgovarajućeg CV obnov jivosti kod 50 % dozvoljene količine Kriterijum efektivnosti i drugi zahtjevi za dokazivanje masenom spektrometrijom Metode masene spektrometrije mogu se uzeti u obzir kao potvrdne metode jedino ako slijede nakon što je izvršeno vezano (on-line) ili odvojeno (off-line) hromatografsko razdvajanje Hromatografsko razdvajanje Za GC-MS postupke, separacija gasnom hromatografijom izvodi se primjenom kapilarnih kolona. Za LC-MS postupke, hromatografsko razdvajanje izvodi se primjenom odgovarajućih LC kolona. Najmanje prihvatljivo retenciono vr jeme analita koji se ispituje mora biti jednako dvostrukom retencionom vremenu koje odgovara praznoj zapremeni kolone. Retenciono vrijeme (ilil relativno retenciono vrijeme) analita u poduzorku za analizu mora odgovarati retencionom vremenu zadrţavanja kalibracionog standarda unutar određenog intervala retencionog vremena. Interval retencionog vremena mora biti srazmjeran sposobnosti razdvajanja hromatografskog sastava, a odnos između hromatografskog retencionog vremena analita i retencionog vremena internog standarda, tj. relativno retenciono vrijeme analita, mora odgovarati retencionom vremenu kalibracionog rastvora uz toleranc ju od ±0,5 % za GC i ±2,5 % za LC Određivanje masenom spektrometrijom Određivanje masenom spektrometrijom sprovodi se upotrebom MS tehnika, kao što je snimanje cjelokupnih spektara masa (full scan) ili praćenje odabranih jona (SIM), kao i uptrebom MS-MS n tehn ka, kao što je praćenje odabranih reakcija (SRM) ili drugih odgovarajucih MS ili MS-MS n tehnika u kombinaciji sa odgovarajućim načinima jonizacije.

7 Kod masene spektrometrije sa visokom rezolucijom (HRMS), rezolucija mora biti veća od za cijelo područje snimanja masa na 10% razdvojenosti doline pika. Snimanje cjelokupnih spektara (full scan): kad se određivanje masenom spektrometrijom vrši snimanjem cjelokupnih spektara, moraju obavezno biti prisutni svi izmjereni dijagnostički joni s relativnim intenzitetom većim od 10% u referentnom spektru kalibracionog standarda (molekularni jon, karakteristični adukti molekularnog iona, karakteristični fragmenti i izotopni joni). Praćenje odabranih jona (SIM): kad se određivanje masenom spektrometr jom sprovodi fragmentografijom, molekularni jon bi trebalo da bude jedan od odabranih dijagnostičkih jona (molekularni jon, karakteristični adukti molekularnog jona, karakteristični fragmenti i svi njihovi izotopni joni). Odabrani dijagnostički joni ne bi smjeli poticati isključivo od istog dijela molekula, a odnos signal-šum za svaki dijagnostički jon treba da bude (jednak ili veći) 3:1. Snimanje cjelokupnih spektara (full scan) i praćenje odabranih jona (SIM): relativni intenzitet dokazanih jona, izraţen kao procenat prema najintenzivnijem jonu ili najintenzivnijem prelaznom jonu, mora odgovarati intenzitetu kalibracionog standarda, bilo iz rastvora kalibracionog standarda ili obogaćenih uzoraka, na uporednim koncentracijama, mjerenim pod istim uslovima i uz tolerancije date u tabeli 4 ovog priloga. Tabela 4 Maksimalno dozvoljene tolerancije za relativnu intenzitet jona korišćenjem masene spektrometrije Relativni intezitet (% bazni pik) EI-GC-MS CI-GC-MS, GC-MS n LC-MS, LC-MS n >50 % ±10 % ±20 % >20 % do 50 % ±15 % ±25 % >10 % do 20 % ±20 % ±30 % <10 % ±50 % ±50 % Tumačenje podataka dob jenih masenom spektrometrijom: relativni intenzitet dijagnostičkih jona i/ili jonskih parova prekursor/proizvoda moraju se identifikovati upoređivanjem spektara ili integrisanjem signala pojedinačnih tragova masa. Kada se primjenjuje korekc ja osnovnog šuma, ona se mora primijeniti podjednako na cijelu seriju i mora biti jasno naznačena. Snimanje cjelokupnih spektara (full scan): ako se snimanje cjelokupnih spektara bi jeţi u jednostrukoj masenoj spektrometriji, najmanje četiri jona moraju biti prisutna sa relativnom zastupljenošću jednakom ili većom od 10% u odnosu na bazni p k. Molekularni jon se uključuje ako je prisutan u referentnom spektru sa intenzitetom većim ili jednakim od 10%. Najmanje četiri jona moraju biti unutar najviših dopuštenih tolerancija za relativnu zastupljenost jona, u skladu sa Tabelom 5 ovog priloga. Ako se primjenjuje pretraţivanje baza podataka uz pomoć računara rezultat upoređivanja podataka o spektru masa u ispitivanom uzorku sa onima iz kal bracionog rastvora mora biti veći od kritičnog faktora podudarnosti, a taj faktor se određuje tokom postupka vrednovanja za svaki analit na osnovu spektara za koje su ispunjeni uslovi i treba provjeriti eventualne promjene spektara uzrokovane matr ksom i/ili karakteristikama detektora. Praćenje odabranih jona (SIM): ako se fragmenti mase mjere drugim tehnikama osim snimanja cjelokupnih spektara, za tumačenje podataka primjenjuje se sastav identifikacionih tačaka. Za potvrdu zabranjenih supstanci potrebne su najmanje četiri identifikacione tačke, a za ostale supstance najmanje tri identifikacione tačke. Identifikacione tačake koje pripadaju svakoj pojedinoj osnovnoj tehnici masene spektrometr je date su u tabeli 5 ovog priloga. Da bi identif kaciona tačka potrebna za potvrdu bila kvalifikovana mora se izračunati ukupan broj identifikacionih tačaka prema tabeli 6 ovog priloga: (a) odnos najmanje jednog jona, i (b) svi odgovarajući izmjereni odnosi jona moraju zadovoljavati navedene zahtjeve, i (c) mogu se kombinovati najviše tri odvojene tehnike kako bi se postigao najmanji broj identif kacionih tačaka. TABELA 5 Odnos udjela fragmenata masa i pripadajucih identifikacionih tačaka MS tehnika Identifikacione tačke Masena spektrometrija niske rezolucije 1,0 LR-MS prekursor jon 1,0 LR-MS prelazni proizvodi 1,5 HRMS 2,0 HR-MS prekursor jon 2,0 HR-MS prelazni proizvodi 2,5 Napomena : (1) Svaki jon moze biti izbrojan samo jedanput. (2) GC-MS koja koristi elektron jonizaciju se smatra različitom tehnikom od GC-MS koja koristi hemijsku jonizaciju. (3) U ci ju povećanja broja identifikacionih tačaka mogu se koristiti različiti analiti samo ako derivati nastaju različitim hemijskim reakcijama. (4) Za zabranjene supstance, ukol ko se koristi jedna od sljedećih tehn ka u analitičkoj proceduri: - HPLC u kombinaciji sa spektrofotometrijom uz dokazivanje nizom dioda (engl. diode array spectrophotometry) (DAD); - HPLC u kombinaciji sa fluorescencijskim dokazivanjem; - HPLC u kombinaciji sa imunogramom; - dvodimenzionalni TLC u kombinaciji sa spektrometrijskom detekcijom, Navedene tehnike mogu doprinijeti najviše sa jednom identif kacionom tačkom, ako su ispunjeni odgovarajući kriterijumi za ove tehnike. (5) Prelazni proizvodi uključuju i produkte prve generac je i produkte druge generac je (kćerke i unuke) proizvoda.

8 TABELA 6 Broj pripadajućih identifikacionih tačaka za spektar različitih tehnika i njihovih kombinacija (n=cijeli broj) Tehnike Broj jona Identifikacione tačke GC-MS (EI ilici) N n GC-MS (EI i CI 2 (EI) + 2 (CI) 4 2 (EI) + 2 (CI) 2 (Derivat A) + 2 (Derivat B) 4 LC-MS N n GC-MS-MS 1 prekursor i 2 kćerke 4 LC-MS-MS 1prekursor i 2 kćerke 4 GC-MS-MS 2 prekursor jona, svaki sa 1 kćerkom 5 LC-MS-MS 2 prekursor jona, svaki sa 1 kćerkom 5 LC-MS-MS-MS 1 prekursor, 1 kćerka i 2 unuke 5,5 HRMS N 2n GC-MS i LC-MS GC-MS i HRMS Kriterijum efektivnosti i drugi zahtjevi za hromatografiju u kombinaciji sa dokazivanjem u infracrvenom području Odgovarajući pikovi su maksimumi apsorpc je u infracrvenom spektru kalibracionog standarda ako ispunjavaju sljedeće zahtjeve: Infra-crveno dokazivanje Apsorpcijski maksimum mora biti u rasponu talasnog broja cm -1. Intenzitet apsorpcije ne smije biti manji od: (a) specifične molarne apsorbcije od 40 u odnosu na baznu liniju p ka, ili od (b) relativne apsorpcije od 12,5 % od apsorpcije najintenzivnijeg pika u području cm -1 ako su oba mjerena u odnosu na nultu apsorpciju, i 5% od apsorpcije najintenzivnijeg vrha u području cm -1 ako su oba mjerena u odnosu na baznu liniju pika. Napomena: Iako bi se sa teoretske tačke gledišta mogla dati prednost odgovarajućim pikovima određenim prema tački (a), u praksi je lakše odrediti p kove prema tački (b). Određuje se broj pikova u infracrvenom spektru analita čije frekvencije odgovaraju odgovarajućem p ku u spektru kalibracionog standarda, uz toleranciju od ±1 cm Tumačenje podataka o infracrvenom spektru Apsorpcija mora biti prisutna u svim područjima spektra analita koja se slaţu sa odgovarajućim pikom u referentnom spektru kalibracionog standarda. Potrebno je najmanje šest odgovaraju ćih p kova u infracrvenom spektru kalibracionog standarda, a ako ima manje od šest odgovarajućih pikova, razmatrani spektar se ne moţe koristiti kao referentni spektar. Rezultat ispitivanja sličnosti odnosno procenat odgovarajućih p kova pronađenih u infracrvenom spektru analita mora biti najmanje 50, a ako za odgovarajući pik ne postoji tačno poklapanje, odgovarajuće područje spektra analita mora odgovarati prisutnosti pika za poređenje. Postupak se moţe primijeniti jedino na pikove apsorpcije u spektru uzorka čiji je intenzitet najmanje trostruk u odnosu na šum između jednog i drugog vrha Kriterijum efektivnosti i drugi zahtjevi za određivanje analita upotrebom LC uz druge tehnike dokazivanja Hromatografsko razdvajanje Za hromatografsko razdvajanje uv jek treba koristiti interni standard, ako je za to dostupan odgovarajuci mater jal. Prednost u primjeni imaju srodni standardi sa vremenom zadrţavanja kao analit, a vrijeme zadrţavanja analita mora biti u dopuštenim granicama prema odgovarajućem kalibracionom standardu uz iste uslove ispitivanja. Najmanje prihvatljivo vrijeme zadrţavanja za analit mora biti dvostruko veće od vremena zadrţavanja koje odgovara praznoj zapremini kolone, a odnos između retencionog vremena analita i retencionog vremena unutrašnjeg standarda, tj. relativno retenciono vr jeme analita, mora biti jednako retencionom vremenu kalibracionog standarda u odgovarajućem matriksu, uz toleranciju od ±2,5 % UV/VIS dokazivanje uz snimanje spektra u cijelom području Kriterijumi efikasnosti za metode tečne hromatografije moraju u potpunosti biti ispunjeni. Apsorpcioni maksimumi u spektru analita moraju biti na istim talasnim duţinama kao i oni kalibracionog standarda uz toleranciju koja zavisi od rezolucije sistema dokazivanja. Za dokazivanje pomoću niza dioda toleranc ja je obično u okviru ±2 nm. Za djelove dva spektra čija je relativna apsorbanca jednaka ili veća od 10%, spektar analita iznad 220 nm ne smije se vidljivo razlikovati od spektra kal bracionog standarda, a ovaj je zahtjev ispunjen kada su, prvo, prisutni isti maksimumi i, drugo, kada razlika između dva spektra ni u jednoj od datih tačaka nije veća od 10% od absorbance kalibracionog standarda. U slučaju elektronskog pretraţivanja i upoređivanja spektara ispitnih uzoraka sa onima iz kalibracionog rastvora, rezultat upoređivanja mora biti veći od kritičnog faktora podudarnosti. Taj faktor se određuje tokom postupka vrednovanja za svaki analit, na osnovu spektara za koje su ispunjeni dati uslovi. Eventualne promjene spektara uzrokovane matriksom i/ili karakterist kama detektora se moraju provjeriti.

9 Kriterijum efektivnosti za fluorometrijsko dokazivanje Kriterijum efektivnosti za metode tečne hromatografije u potpunosti mora biti ispunjen i odnosi se na molekule koji prirodno fluoresciraju i molekule koje pokazuju fluorescenciju poslije transformac je ili derivatizacije. Talasne duţine ekscitacije i emisije, u kombinaciji sa hromatografskim uslovima, moraju se odabrati na način da se pojava interferenc jskih komponenti u ekstraktima slijepog uzorka svede na najmanju moguću mjeru, a najbliţi maksimum p ka u hromatogramu mora biti odvojen od utvrđenog pika analita za najmanje jednu punu širinu pika izmjerenu na 10% od maksimalne visine pika analita Kriterijum efektivnosti za dokazivanje analita LC imunogramom LC imunogram se ne moţe sam po sebi koristiti kao potvrdna metoda. Odgovarajući kriter jumi za metode tečne hromatografije moraju u potpunosti biti ispunjeni. Unaprijed utvrđeni parametri kontrole kvaliteta (npr. nespecifično vezivanje, relativno vezivanje kontrolnih uzoraka, vrijednost apsorbancije slijepog uzorka) moraju biti u okviru granica dobijenih tokom vrednovanja probe, a imunogram se mora sastojati od najmanje pet frakc ja. Svaka frakc ja mora biti manja od polovine širine p ka. Frakc ja sa najvećim sadrţajem analita mora biti ista za uzorak koji se ispituje, za pozitivni kontrolni uzorak i standard Određivanje analita tečnom hromatografijom (LC) uz UV/VIS dokazivanje (jedna talasna duţina) Tečna hromatografija (LC) uz dokazivanje u UV/VIS području (jedna talasna duţina) ne moţe se sama koristiti kao potvrdna metoda. Najbliţi maksimum pika u hromatogramu mora biti odvojen od utvrđenog pika analita za najmanje jednu punu širinu p ka izmjerenu na 10% od maksimalne visine pika analita Kriterijum efektivnosti i drugi zahtjevi za određivanje analita upotrebom 2-D TLC uz spektrometrijsko UV/VIS dokazivanje sa snimanjem c jelog spektra Dvodimenzionalna tankoslojna hromatografija visoke efektivnosti (HPTLC) i ko-kromatografija su obavezni. Rf vrijednosti analita moraju se podudarati sa Rf vrijednostima standarda uz toleranc ju od ±5%. Izgled analita ne smije se razl kovati od izgleda standarda. Kod mr ja iste boje, središte najbliţe mr je mora biti odvojeno od središta mrlje analita za najmanje polovinu zbira prečnika mrlja, a spektar analita ne smije se vizualno razlikovati od spektra standarda, kao za UV/VIS detekciju uz snimanje cijelog spektra. U slučaju elektronskog pretraţivanja baza podataka i upoređivanja, odnos podataka o spektru u uzorku za ispitivanje sa podacima kalibracionog rastvora mora biti veća od kritičnog faktora podudarnosti. Taj faktor se određuje tokom postupka validac je za svaki analit na teme ju spektara za koje su propisani uslovi, stim što se mora provjeriti varijabilnost spektara uzrokovana matriksom i funkcionisanje detektora Kriterijum efektivnosti i zahtjevi za određivanje analita gasnom hromatograf jom uz detekciju zahvatom elektrona (ECD) Interni standard treba koristiti ako je odgovarajući materijal u tu svrhu dostupan, a to bi prvenstveno trebalo da bude srodna supstanca č je je retenciono vr jeme blizu retencionog vremena analita. Retenciono vrijeme analita mora biti u dozvoljenim granicama prema odgovarajućem kalibracionom standardu uz iste uslove ispitivanja. Minimalno prihvatljivo retenciono vrijeme za analit mora biti jednako dvostrukom retencionom vremenu koje odgovara praznoj zapremini kolone, a odnos retencionog vremena analita i retencionog vremena internog standarda, tj. relativno retenciono vrijeme analita, mora biti jednako vremenu zadrţavanja kalibracionog standarda u odgovarajućem matr ksu, uz toleranciju od ±0,5 %. Najbliţi maksimum pika u hromatogramu mora biti odvojen od utvrđenog p ka analita za najmanje jednu punu širinu pika izmjerenu na 10% od maksimalne visine pika analita, a za dob janje dodatnih podataka moţe se primijeniti ko-hromatografija POTVRDNE METODE ZA HEMIJSKE ELEMENTE Potvrdne metode analize hemijskih elemenata moraju se bazirati na principu jasne identifikacije i tačne i precizne kvantifikac je, uz pomoć fizicko-hem jskih svojstava koji su jedinstveni za taj element na nivou koncentrac je od interesa (npr. karakteristična talasna duţina emitovanog ili apsorpcionog zračenja, atomska masa). Potvrdne metode analize hemijskih elemenata date su tabeli 7 ovog priloga. Tabela 7 Potvrdne metode analize za hemijske elemente Tehnike Mjereni parametri Diferencijalna pulsna anodna voltametrija Električni signal Atomska apsorpciona spektrometrija Plamen Apsorpciona talasna duţina Stvaranje hidrida Apsorpciona talasna duţina Hladne pare Apsorpciona talasna duţina Elektrotermalna atomizacija (grafitna peć) Apsorpciona talasna duţina Atomska emisiona spektrometrija Emisija talasne duţine Induktivno spregnuta plazma Emisija talasne duţine Masena spektrometr ja Induktivno spregnuta plazma Odnos mase i naelektrisanja

10 Zajednički kriterijiumi efektivnosti i drugi zahtjevi za potvrdne metode Referentni uzorak ili obogaćeni uzorak koji sadrţi poznatu količinu analita na ili u blizini dopuštene granice ili granične količine (pozitivni kontrolni uzorak) kao i negativni kontrolni materijali i slijepe probe sa reagensom trebalo bi da budu podvrgnuti cijelom postupku istovremeno sa svakom serijom ispitivanih uzoraka. Preporučeni redosljed analize ekstrakta pomoću analitički h instrumenata je sljedeći: slijepa proba sa reagensom, negativni kontrolni uzorak, uzorak koji se ispituje, negativni kontrolni uzorak i na kraju pozitivni kontrolni uzorak. Svaka izmjena ovog redosljeda mora se opravdati. Kod većine analitičkih postupaka neophodna je potpuna razgradnja (digestija) organskog matriksa kako bi se dobili rastvori prije određivanja analita, a to se moţe postići primjenom postupaka mikrotalasne mineralizac je koji rizik od gubitka i/ili kontaminacije ispitivanog analita svode na najmanju mjeru, upotrebom dekontaminiranog teflonskog posuđa dobrog kvaliteta, a za primjenu drugih postupaka vlaţne ili suve digestije moraju postojati dokumentovani dokazi koji isključuju moguću pojavu gubitka ili kontaminacije. Kao alternativa za digest ju, u određenim okolnostima se mogu primijeniti postupci razdvajanja (npr. ekstrakcija) u cilju odvajanja analita od sastojaka matr ksa i/ili u cilju koncentrisanja analita prije analize korišćenjem analitičkog uređaja. Prilikom kal bracije, eksterno ili postupkom standardnog dodatka, mora se paziti da se ne prekorači radno područje utvrđeno za analizu. Kalibracioni standardi se obavezno pripremaju u rastvoru koji se, što je moguće više, podudara sa sastavom rastvora uzorka, a ako to zahtijevaju specifične analitičke okolnosti, primjenjuje se i korekcija nespecifičnog signala Dodatni kriter jumi efektivnosti i drugi zahtjevi za kvantitativne analitičke metode Istinitost kvantitativnih metoda Kod ponovnog analiziranja sertifikovanog referentnog mater jala za hemijske elemente, odstupanje eksperimentalno utvrđene srednje vrijednosti sadrţaja analita od potvrđene vrijednosti ne smije biti van granice od ±10%. Ako ne postoje sertifikovani referentni materijali, prihvatljivo je da se istinitost mjerenja ocjenjuje određivanjem poznate količine elementa dodate u nepoznati uzorak koji se ispituje, uz proračun iskorišćenja, stim što treba voditi računa da za razliku od analita, dodata količina elementa nije hemijski vezana u ispitivanom matr ksu i da zbog toga tako dob jeni rezultati imaju manju vr jednst od rezultata dob jenih upotrebom sertifikovanog referentnog materijala (CRM), a podaci o iskorišćenju prihvatljivi su jedino ako je njihova vrijednost u okviru ±10% ciljne vrijednosti Preciznost kvantitativnih metoda Međulaboratorijski koefic jent varijac je (CV) za ponav jane analize referentnog ili obogaćenog materijala, u uslovima obnovljivosti, ne smije biti veći od vrijednosti datih u tabeli 8 ovog priloga. Tabela 8 CV (koeficijent varijacije) za kvantitativne metode Maseni sadrţaj CV (%) 10 µg/kg µg/kg 20 >100 µg/kg µg/kg µg/kg Specifični zahtjevi za diferencijalnu pulsnu voltametr ju (DPASV) Organska supstanca u uzorcima mora da bude potpuno razlozena prije DPASV određivanja. Na voltamogramu se ne smije vidjeti široki signal koji je nastao zbog prisutnosti organske materije. Neorganski sastojci matriksa mogu uticati na visinu p kova pri DPASV postupku, a kvantifikacija se mora obaviti metodom standardnog dodatka. Tipični voltamogrami rastvora uzorka moraju biti dostavljeni uz metodu Specifični zahtjevi za atomsku apsorpcionu spektrometr ju (AAS) AAS se koristi za određivanje jednog elementa i zbog toga zahtjeva da eksperimentalni parametri budu optimalno podešeni za određeni element koji se kvantifikuje, a rezultati se moraju provjeriti kvalitativno i kvantitativno kad je god to moguće, uz pomoć alternativnih apsorpcionih linija (dv je različite talasne duţine). Kalibracioni standard se priprema u rastvoru matr ksa čiji je sastav što je moguće sličniji sastavu rastvora ispitivanog uzorka (npr. koncentracija kiselina ili sastav modifikatora). Svi reagensi moraju biti najvećeg mogućeg stepena čistoće kako bi se vrijednosti slijepe probe svele na najmanju moguću mjeru, a u zavisnosti od načinu isparavanja i/ili atomizacije uzorka mogu se razlikovati različiti tipovi atomske apsorpcijske spektrometrije Specifični zahtjevi za plamenu AAS Instrument mora biti optimalno podešen za svaki element, a posebno se mora provjeriti sastav gasa i brzina protoka. Kako bi se izbjegle interference uzrokovane nespecifičnom apsorpcijom, mora se kao korekc ja koristiti izvor energije sa kontinuiranim spektrom, a u slučaju nepoznatih matriksa, mora se provjeriti da li je potrebna korekc ja nespecifične apsorpcije Specifični zahtjevi za AAS sa grafitnom peći Kontaminacija u laboratoriji često utiče na tačnost pri radu sa grafitnom peći na nivou ultra tragova, stoga se pri radu sa uzorkom i standardom moraju upotrebljavati reagensi visoke čistoće, dejonizovana voda i posuđe od inertne plast ke, a instrument se mora

11 optimalno podesiti za svaki element i moraju se provjeriti uslovi prethodne obrade uzorka, atomizacije (temperatura, vr jeme) i modifikacija matr ksa. Rad pod izotermnim uslovima atomizac je (npr. poprečna zagrijana grafitna kiveta sa ugrađenom L vov-om platformom) smanjuje uticaj matr ksa pri atomizaciji analita. Kombinacija modifikacije matriksa i Zeeman-ove korekcije nespecifične apsorpcije dopušta kvantifikac ju pomoću kalibracione krive koja se zasniva na mjerenju vodenog rastvora standarda Specifični zahtjevi za AAS uz stvaranje hidrida Organska jedinjenja koja sadrţe elemente kao što su arsen, bizmut, german jum, olovo, antimon, selen, kalaj i telur mogu biti vrlo stabilna i mogu zahtjevati oksidacionu razgradnju kako bi se dobile tačne vr jednosti ukupnog sadrţaja elementa, pa je potrebna razgradnja mikrotalasima ili spaljivanje pod visokim pritiskom uz jake oksidacione uslove, pri čemu se najveća paţnja mora posvetiti potpunoj i reproducibilnoj konverziji elemenata u hidride. Formiranje hidrida arsena u rastvoru HCl sa NaBH4 zavisi od oksidacionog stepena arsena (As(III) brzo fromiranje, As(V) dugotrajniji prelaz), tako da se radi izbjegavanja gubitaka osjetljivosti u određivanju As(V) pomoću protočno-injekcione tehnike, koji je posljedica kratkog vremena reakc je u tom sastavu, As(V) se mora redukovati u As(III) nakon oksidacionog razlaganja, uz pomoć kalijum jodida/askorbinske kiseline ili cisteina. Na isti način se mora postupati sa slijepim probama, kalibracionim rastvorima i rastvorima uzorka, a rad sa ser jama uzoraka omogućava određivanje obije specijacije arsena. Zbog sporijeg nastajanja As(V) hidrida, kalibrac ja se vrši integracijom površina ispod p kova pod uslovom da je uređaj optimalno podešen, a protok gasa, kojim se hidrid prenosi u atomizator, mora se kontrolisati Specifični zahtjevi za AAS metodom hladnih para Tehnika hladnih para se upotrebljava samo za ispitivanje ţive koja lako isprava i apsorbuje što zahtijeva posebnu paţnju tokom cijelog postupka, kao i izbjegavanje kontaminacije reagensima ili iz okruţenja. Organska jedinjenja koja sadrţe ţivu zahtijevaju oksidacionu razgradnju, kako bi se odredio ukupni sadrţaj ţive u uzorku, za šta se upotrebljavaju zatvoreni sistemi sa razgradnjom mikrotalasima ili spaljivanjem pod visokim pritiskom, a oprema koja je došla u dodir sa ţivom mora se pazljivo očistiti. Za niţe vrijednosti granične koncentracije preporučuje se adsorpcija elementarne ţive na adsorbens od zlata/platine i potom gasno otpuštanje, a kontakt adsorbensa ili radnog dijela uređaja sa vlagom ometa mjerenje i mora se izbjegavati Specifični zahtjevi za atomsku emisionu spektrometriju sa induktivno spregnutom plazmom (ICP-AES) ICP-AES je metoda koja omogućava istovremeno mjerenje više različitih elemenata, čija je primjena moguća nakon razradnje organske supstance, za šta se koriste zatvoreni sistemi razgradanje mikrotalasima ili spaljivanja pod jakim pritiskom, a da bi ICP-AES analiza bila djelotvorna od posebnog značaja su kalibrac ja uređaja i izbor elementa odnosno talasne duţine. U slučaju linearnih kal bracionih krivih, dovoljno je izmjeriti samo četiri koncentracije kalibracionih rastvora, jer su kalibracione krive kod ICP-AES postupka uglavnom linearne duţ četiri do šest redova veličina koncentracije, a kalibrac ja ICP-AES sistema uglavnom se obavlja standardom koji sadrţi više elemenata koji se priprema u rastvoru sa istom koncentracijom kiseline kao i ispitivani rastvor. Radi linearnosti kalibracione krive treba provjeriti koncentracije elemenata. Izbor talasnih duţina za mjerenje emisije analita mora da odgovara koncentracijama elemenata koji se određuju, a ako je koncentrac ja analita van radnog raspona jedne emisione lin je, mora se prim jeniti druga emisiona linija, pri čemu se bira najosjetljivija emisiona linija (bez smetnji), a zatim manje osjetljiva linija. Kod analize na granici detekcije, ili u blizini te granice, obično se koristi najosjetljivija lin ja za analit. Spektralne i pozadinske interferencije predstavljaju najveće poteškoće kod ICP-AES postupka. Moguće interferenc je su npr. jednostavno pozadinsko pomjeranje, koso pozadinsko pomjeranje, direktno spektralno preklapanje i sloţeno pozadinsko pomjeranje, koje ima uzrok i način otklanjanja tako što se interferencije koriguju, a radni parametri optimizuju, zavisno od matr ksa, a neke smetnje se mogu izbjeći razblaţivanjem ili prilagođavanjem matriksa. Sa svakom serijom ispitivanih uzoraka, na isti način kao i uzorci, obrađuje se i referentni i obogaćeni mater jal koji sadrţi poznate količine jednog ili više analita. Za provjeru eventualnog pomjeranja, mora se provjeravati standard (npr. poslije svakih deset uzoraka). Svi reagensi i gas koji se koristi za stvaranje plazme moraju biti najveće moguće čistoće Posebni zahtjevi za masenu spektrometriju sa induktivno spregnutom plazmom (ICP-MS) Određivanje elemenata u tragovima pomoću prosječne atomske mase (hrom, bakar i nikal) moţe biti podloţno jakim smetnjama od drugih izobarnih ili/i višeatomskih jona, a sprečava se samo ako je snaga rezoluc je najmanje Smetnje u postupku masene spektrometrije su: odstupanje instrumenta, uticaj matriksa i interferencije molekulskih jona (m/z < 80), što se moţe korigovati pripremom više internih standarda koji pokrivaju isti maseni raspon kao i elementi koji se ispituju. Pr je određivanja postupkom ICP-MS, neophodna je potpuna razgradnja organske supstance u uzorcima, kao i kod AAS, a isparljivi elementi kao npr. jod moraju se nakon razaranja u zatvorenim posudama prevesti u stabilno oksidaciono stanje. Najveće smetnje uzrokovane su kombinacijama molekulskih jona argona (plazma gas), vodonika, ug jenika, azota i kiseonika (kiseline za rastvaranje, nečistoće plazma gasa i atmosfera) sa matriksom, a radi izbjegavanja interferencija vrši se potpuno razlaganje, pozadinska mjerenja i odgovarajući izbor analitičkih masa (koji je ponekad povezan sa slab jim nivoom detekcije) i kiselina za razaranje (npr. azotna kiselina). Da bi se elementi odredili, treba da se otklone interferencije izborom odgovarajućih specifičnih atomskih masa,uključujući potvrdu odnosa izotopa. Za svako mjerenje se mora, upotrebom internih standarda, provjeriti odziv instrumenta u pogledu Fano faktora.

12 2. VREDNOVANJE (VALIDACIJA) Vrednovanjem se dokazuje da analitička metoda ispunjava kriterijume koji se odnose na karakterist ke efektivnosti. Karakteristike efektivosti prema vrtsama metoda date su u tabeli 9 ovog priloga. Tabela 9 Karakteristikama efektivnosti metoda CCß CCa Granična Istinitost Preciznost Selektivnost/ Primjenjivost/ Sposobnost koncentracija /iskorištenje specifičnost Robusnost/ dokazivanja (količina) analita stabilnost Kvalitativne S metode C Kvantitativne S metode C S= skrining metode; C=potvrdne metode; +=obavezno dokazivanje 2.1. Procedure vrednovanja (validacije) Vrednovanje metoda moţe se vršiti međulaboratorijskim ispitivanjem prema Codex Alimentarius-u, ISO ili IUPAC ili prema alternativnim metodama kao što su ispitivanja u jednoj laborator ji odnosno unutrašnje vrednovanje, uz modularni postupak, koji se sastoji od: 1. skupa zajedničkih karakteristika efektivnosti koje su nezavisne od primijenjenog modela vrednovanja i 2. specifičnijih postupaka koji zavise od modela datih u tabeli 10 ovog priloga. Tabela 10 Parametri efektivnosti nezavisni i zavisni od modela Validacija Parametri efektivnosti nezavisni od modela Parametri efektivnosti zavisni od modela Zajednicke karakteristike efektivnosti (2.1.1) Konvencionalni validacioni pristup(2.1.2) Unutrašnji validacioni pristup(2.1.3) Specifičnost Iskorišenje Iskorišćenje Istinitost Ponovljivost Ponovljivost Robusnost: manje promjene Obnov jivost unutar laboratorije Obnovljivost unutar laborator je Stabilnost Obnov jivost Obnovljivost CCα Granična koncentracija CCα Granična koncentrac ja CCß Sposobnost dokazivanja CCß Sposobnost dokazivanja Kalibraciona kriva Kalibraciona kriva Robusnost: manje promjene Robusnost Parametri efektivnosti nezavisni od modela Za vrednovanje metoda prijemjenjuju se karakterist ke efektivnosti i statistički postupak u kojem se kombinuju obavljena ispitivanja radi određivanja različitih parametara Specifičnost Analitičkim metodama treba da se postigne razlika između analita i srodnih supstanci (izomera, metabolita, produkata razgradnje, endogenih supstanci, sastojaka matriksa, itd.) radi provjere interferencije sprovođenjem dva postupka. Za dokazivanje prisutnosti mogućih interferencija i procjene njihovog efekta biraju se supstance koje ih mogu izazvati i analiziraju se slijepi uzorci za dokazivanje njihove prisutnosti, i to: odabirom hemijski srodnih jedinjenja (metabolita, derivata, itd.) ili drugih supstanci koje bi mogle interferirati sa jedinjenjem koje se dokazuje u uzorku; analizom odgovarajućeg broja reprezentativnih slijepih uzoraka (n 20) i provjere interferenc je (signali, p kovi, tragovi jona) u području u kojem se očekuje pojava analita; obogaćivanjem reprezentativnih slijepih uzoraka do odgovarajuće koncentracije supstancama koje bi mogle ometati identifikac ju i/ili kvantifikac ju analita. Nakon izvršene analize, ispituje se da li: je prisutnost interferenc je mogla dovesti do pogrešne identifikacije, je prisutnost jedne ili više interferencija oteţala identifikaciju dokazujućeg analita, ili postoji značajni uticaj na kvantif kaciju Istinitost metode Istinitost metode se moţe utvrditi samo pomoću sertifikovanog referentnog materijala (CRM), prema postupku datom u MEST ISO :2011. Istinitost metode određuje se: se šest replika sertifikovanog referentnog materijala, na osnovu koncentracije analita koji je prisutan u svakom uzorku replika, izračunavanjem srednje vrijednosti, standardne devijacije i koeficijenta var jac je (%) za te koncentracije, izračunavanjem istinitosti podjelom dokazane srednje vrijednosti sa sertif kovanom vr jednošću (mjerenom kao koncentracija) i mnoţenjem sa 100, da bi se rezultat izrazio u procentu.